De laatste bekerwedstrijd tussen Nieuwland en VVZ ’49 was officieel om des keizers baard maar de thuisblijvers hadden ongelijk: ze misten een spektakel waar zelfs Netflix jaloers op zou zijn. Het begin was aan VVZ-kant zo slaperig dat je zou denken dat de spelers hun wekker op snooze hadden gezet. Na 40 seconden lag de bal al in het verkeerde netje—de Nieuwlandse rechtsvoor had zoveel tijd dat hij tussendoor nog even zijn veters kon strikken, een selfie kon maken en zijn moeder kon bellen dat ze moest komen kijken dat hij ging scoren.
Tien minuten later was het nog steeds “slaapzand in de ogen”, want een bal viel in niemandsland tussen verdediging en keeper zodat de spits van Nieuwland over een denkbeeldige rode loper naar de 2-0 liep. Mitchell had tussentijds het tij proberen te keren met een schot, maar de keeper en de lat werkten samen als een soort anti-VVZ-comité.
Langs de lijn vreesde men een lange zit, maar toen—bam—blikseminslag: VVZ werd wakker. De tactiek kon de kliko in en het werd een achtbaan zonder gordels, voor- en achteruit. De scheids dirigeerde het spektakel voorbeeldig. Kansen overal. En dan Jens: onvermoeibaar als een duracell-konijn, twee keer raak in 90 seconden—gelijk! Op slag van rust maakte Nobel de ommekeer af: als een slangenmens kronkelde hij door de defensie en poeierde VVZ op voorsprong.
Nieuwland gaf zich niet zomaar gewonnen. VVZ overleefde de eerste 5 minuten na rust een stormloop waarbij zelfs de ballenjongens buiten adem raakten. Al kroop VVZ daarna wat meer uit de schulp was de gelijkmaker van Nieuwland halverwege het tweede bedrijf verdiend. Maar Jens had andere plannen: hij draaide vlak daarna een hoekschop rechtstreeks in het doel, alsof hij een pizza in de oven schoof.
Het laatste kwartier was een waar Nieuwlands slotoffensief: paal, lat, keeper, slidings—alles werd door VVZ uit de kast getrokken om de overwinning op pure wilskracht en een beetje geluk over de streep te trekken. Voor de neutrale toeschouwer was de zege misschien onverdiend, maar het was genieten tot de laatste seconde. De coaches waren het eens: “Dit soort wedstrijden wil je elke week”.
Want deze bekerwedstrijd was een ware reclame voor het amateurvoetbal: spektakel tot de laatste seconde, sportiviteit alsof de Fair Play Cup op het spel stond, en zoveel plezier dat zelfs de cornervlaggen spontaan begonnen te glimlachen. Als elke zaterdag zo zou zijn, zouden de tribunes te klein zijn en zouden de coaches hun fluitje inruilen voor een confettikanon. Want zeg nou zelf: voor dit soort voetbal kom je niet alleen voor de punten, maar vooral voor de lol.De drie punten zijn slechts een voetnoot maar er is vooral zelfvertrouwen voor de wintercompetitie getankt. Volgende week een zaterdag vrij, dus tijd om nog een weekje na te genieten van dit voetbalfeest.