September 2013: Willem-Alexander was nog maar net op de troon gehesen, Frozen liet bioscopen vollopen en de VAR was nog FAR away.
Ook in datzelfde september kroop ergens op zaterdagochtend, nét na zonsopkomst, een nerveus jongetje van zes uit bed. Groter dan zijn ambitie was alleen het shirt dat hij droeg: groen, veel te ruim. Het witte broekje reikte tot halverwege de schenen. “Gaan we zo naar VVZ?” fluisterde hij aan het bed van zijn ouders, zijn stemmetje trillend van spanning én slaapgebrek.
Zijn eerste competitiewedstrijd ooit. Geen ranglijsten, geen druk, alleen F-jes, een half veld, achter de bal aan rennen, een enkele madelief plukken onderweg, en op je hurken gaan zitten als de coach iets riep over “inzakken”. Ouders stonden langs de lijn, niet voor het tactisch overleg, maar om veters voor de tiende keer te strikken en de laatste dorpsroddel door te nemen. Wat de uitslag was, weet niemand meer. Wat wél bleef hangen: de penalty ná afloop ging erin, en het bekertje ranja smaakte als kampioensbubbels.
Fast forward: 12 voetbalseizoenen later is het eind mei 2025. De zon komt opnieuw op om 6 uur. Een groepje jongens, verzeild geraakt tussen puber en student, keren per fiets in een niet al te rechte lijn terug van een feestje. Slechts een paar uurtjes slaap is gegeven voor hun allerlaatste jeugdwedstrijd wordt afgetrapt.
Het groene shirt past inmiddels nét iets minder soepel – de buikregio worstelt zichtbaar met recente bezoekjes aan Emek, nagespoeld met enkele gele pretcilinders. De warming-up is meer een zijdelings rekken terwijl men met koffie en zonnebril probeert te overleven. Toch: zodra het fluitsignaal klinkt, leeft alles weer even op.
Zuidvogels uit Huizen is de tegenstander. Voor geen van beide ploegen staat er iets op het spel. En juist daarom wordt het een wedstrijd om in te lijsten. Tactiek? Die bleef achter in de dug-out. Het spel pingpongt op-en-neer, een zeldzame overtreding is meer uit onkunde dan bedoeld. De afzwaaiende coaches geven het na jaren proberen er lijn in te krijgen eindelijk op en berusten deze middag in het hotseknotsebegonia voetbal.
De eerste kansen zijn voor de gasten; hun eerste doelpunt van Huizen is echter in eigen doel. VVZ danst via twee knappe goals naar 3-1. Zuidvogels bijt tussendoor terug.
Na rust zakt het niveau als een slappe soufflé, maar het spektakel knalt als confetti op een kinderfeestje. Vlak voor tijd is het 3-2 als VVZ drie enorme kansen krijgt om de wedstrijd te beslissen. De doelman van Zuidvogels verricht echter drie onmogelijke reddingen. Omdat 7 spelers van VVZ nog vol ongeloof naar de goalie staren, vliegt de bal al over hun hoofden waarmee de spits van Zuidvogels vanaf de middenlijn wordt gelanceerd om de gelijkmaker erin te schieten.
Scheidsrechter Frans Davelaar heeft genoeg gezien en fluit twee minuten te vroeg af met de wijze woorden: “Deze wedstrijd verdient geen verliezer.”
Maar het fluitsignaal is meer dan het einde van een knotsgek duel. Het is ook het slotakkoord van twaalf seizoenen jeugdvoetbal voor de helft van het team – de lichting van 2016. De voetbaltas wordt straks misschien omgeruild voor een weekendkoffer richting studentenkot in Groningen of Maastricht. Misschien wordt er nog door gevoetbald bij een studentenclub, of keren ze in het weekend – mét wasmand – toch terug naar Soest en VVZ Onder 23.
Voor de lichting 2017 rest nog één jaar. Eén jaar waarin alles nog even kan: een hakje, een panna, of gewoon keihard naast schieten. Eén jaar waarin het kind in hen nog mee mag spelen, voordat de nostalgie voorgoed inzet.
“We didn’t realize we were making memories, we just thought we were having fun.” – Winnie the Pooh 🐻⚽