De laatste wedstrijd van het seizoen is meestal om des keizers baard en daarmee het toneel van chaosvoetbal: keepers die corners nemen en spitsen die plotseling “verdediger” zijn. Maar voor de 17-3 ging het om meer dan gezelligheid en tosti's na afloop. Dit was de finale der finales. De clash op het heilige hoofdveld. Winnen betekende kampioen. Voor VVZ. Voor Almere. En ergens in het struikgewas loerde Huizen, dat bij een gelijkspel kon meeliften naar het goud. Spanning dus. Zoveel dat zelfs de cornervlaggen een beetje trilden
VVZ begon fanatiek, maar al snel werd duidelijk: Almere was niet gekomen om te figureren in een VVZ-feestje. Almere was beter. Technischer. Feller. En ze leken hun team met een geheime batch Red Bull te hebben gevoed. Toch hield VVZ het in de eerste helft knap dicht achterin. Met man en macht werd de zestien als een middeleeuws kasteel verdedigd. Almere brak er toch drie keer doorheen en kwam vrij voor de keeper zodat VVZ de handjes dicht mocht knijpen dat het schadevrij met 0-0 de rust haalde.
Na rust binnen drie minuten de eigenlijk onvermijdelijke 0-1. De hoop kreeg een tik op de neus. En toen, oei, bijna de 0-2, ware het niet dat de Almeerse spits net een maat te grote voeten had: buitenspel. VVZ kwam pas na een uur met de eerste kans: een gehaast schot vloog voorlangs het Almeerse goal. De gasten bleven gevaarlijker, maar verzuimden – tot opluchting van alles met een VVZ-hart – de wedstrijd op slot te gooien, zodat VVZ met succes een beroep kon doen op een gouden voetbalwet. Een vrije trap, zonder groot plan, werd op zijn Gronings de zestien in geslingerd. De bal stuiterde via scheenbenen, veters en enkels voor de voeten van Teun zonder H*, die met chirurgische precisie (of gewoon veel geluk) de keeper verraste: 1-1. Het veld ontplofte. Letterlijk bijna. Een voorbijvliegende meeuw keerde rechtsom.
Met nog 10 minuten te gaan koos VVZ met 1-op-1 achterin voor een “Alles-of-Niets” scenario op jacht naar de kampioensgoal. Het niets was echter een stuk dichterbij toen Almere uitbrak … alleen de keeper nog… een lobje… het hele sportpark hield de adem in… en naast!
Eindstand: 1-1. En daarmee is alles… nog open.
Hoewel de hysterische serie voetbalouders anders wil doen geloven, was de wedstrijd ondanks alle spanning die erop zat van uitermate sportief niveau zonder enige wanklank wat ook een compliment is voor de strakke duidelijke leiding die scheidsrechter Teus Verwoerd aan deze wedstrijd gaf.
En uiteindelijk was het ook een klein wonder dat VVZ deze wedstrijd niet verloor tegen een veel sterker Almere; 1 schot op goal maar en nog raak ook houdt de kampioensdroom levend. Want de thriller is nog niet af. De 17-3 is uitgespeeld en de bal ligt nu bij Huizen en Almere, die volgende week tegen elkaar móeten beslissen wie de kampioen wordt. Een titanenstrijd in de schaduw van onze jongens.
De huidige stand is (competitie over 9 wedstrijden)
- VVZ’49 9 gespeeld – 22 punten (28-16 + 12)
- Almere 8 gespeeld – 20 punten (33-12 + 20)
- Huizen 8 gespeeld – 19 punten (23-14 + 9)
Wat zijn de scenario’s?
- Almere wint? Almere Kampioen.
- Gelijkspel? VVZ '49 kampioen!
- Huizen wint? Dan tellen we doelpunten alsof het Eurovisie Songfestival is:
- Met 4 goals verschil: Huizen kampioen.
- Met 1-2 goals verschil: VVZ '49 kampioen.
- Met 3 goals? Rekenwerk! (VVZ '49 kampioen, tenzij Huizen 6-3 of meer wint.)
Oh, en de KNVB moet nog even een “spookwinst” van Huizen wegstrepen. Dus ja: we zitten niet alleen in de wachtkamer, maar ook op het randje van de stoel. Met klamme handen, samengeknepen billen en hoop in het hart.
Wat er ook gebeurt: VVZ '49 JO17-3 is onze morele kampioen. Want dit team, deze staf, dit seizoen? Pure magie. Jan en Martijn hebben een wonder neergezet. Nu is het wachten. En duimen. Heel hard.
*) na het vorige verslag werd mij gemeld dat de speler “Teun zonder H” heet; aparte naam maar wij corrigeren ons verslag uiteraard graag!