Even fronste Jos Frölich de wenkbrauwen. Daar stond zowaar een bijna voltallige JO17-3 te trappelen naast het hoofdveld, alsof ze nog een uitwedstrijd op het programma hadden staan. Jos, levende legende van wedstrijdzaken en wandelende databank van het jeugdvoetbal, wist natuurlijk beter: JO17-3 had zijn laatste pot al gespeeld. Maar... wacht eens even... konden ze vandaag niet tóch nog kampioen worden?
Inderdaad. De wonderlijke wending van het amateurvoetbal zat in een herkansing verstopt. Vorige week was het al bijna raak: bij winst op Almere had VVZ '49 JO17-3 zich tot kampioen mogen kronen. Maar het werd een gelijkspel. En niet zomaar één – het type wedstrijd waarbij je als coach na afloop alleen nog maar naar de lucht kunt staren en mompelen: “Hoe dan?” Almere speelde VVZ '49 volledig van de mat, maar kreeg de bal er nauwelijks in. VVZ '49 ontsnapte met een zwaarbevochten 1-1 en bleef in de race.
De herkansing was in Huizen. Niet voor VVZ '49 zelf, maar voor de rekenmeesters onder ons. Huizen moest tegen Almere. VVZ '49 stond met een notitieblok langs de lijn, want er waren – hou je vast – zeven (!) scenario’s mogelijk. Vier daarvan maakten VVZ '49 kampioen. Maar Almere had maar één plan nodig: winnen. Doen ze dat, dan is het klaar. Geen rekenwerk, geen doelpuntensaldo, geen geleur met scenario's. Maar ook Huizen kon nog kampioen worden door met grote cijfers te winnen om zelf VVZ '49 weer op doelsaldo of doelpunten voor te passeren. Kortom: drie teams, één schaal, en een hoop ingewikkeld rekenwerk — het was de spannendste ménage à trois die je zonder Parental Advisory-sticker kunt bespreken.
En dan begint de wedstrijd... en al snel voelt het alsof Almere een exclusieve sneak preview geeft van de Champions Leaguefinale later die dag. Zoals Inter werd overrompeld door PSG, zo overtroefde Almere nu Huizen: binnen no time stond het 0-2. De hoop van VVZ '49 verdween sneller dan de frituurhapjes in de derde helft. Almere speelde volwassen, efficiënt en vooral ongenadig sterk. Na rust ging het hard: 0-4. En ja, Huizen mocht nog een troostgoal maken, maar het mocht niet baten.
Geen kampioensschaal dus voor VVZ '49 JO17-3. Maar wel een dik compliment waard: dit team bleef tot de allerlaatste speeldag in de race. En eerlijk is eerlijk; Almere was duidelijk de beste ploeg in onze klasse en pakt dik verdiend de schaal.
Maar lang treuren? Geen sprake van. De jongens van JO17-3 verplaatsten het feestje een paar kilometer verderop naar de gebroeders Coronel, waar ze de frustratie van zich afschoten met paintball en de seizoen stress weg raceten op de kartbaan. Want ook zonder schaal was het een topjaar.
Coach Jan en trainer Martijn mogen trots zijn. In zowel het najaar als voorjaar de runner-up, met fris voetbal, een sterke teamgeest en een bende vrolijke spelers. Nu alleen nog even zorgen dat niemand naar ‘een hoger elftal’ lonkt en dan kunnen we na de zomer weer vol gas voor die kampioensplek gaan.
Want zeg nou zelf – na zó’n seizoen, moet dat volgend jaar gewoon lukken. Toch, Jos?