Het is zomaar een zaterdag als een prachtig persoon het VVZ complex komt op fietsen. Petje op zijn hoofd, brilletje op zijn neus en om zijn nek een keycord met een flink aantal sleutels. Bij het binnen komen klinkt een welgemeend “Goedemiddag saam” en loopt naar de koffiemachine voor een bakje koffie . De man zegt niet veel, maar zijn ogen spreken boekdelen. De twinkeling verraad vooraf al alsof hij elk moment een grap of melige anekdote eruit kan gooien. “Wil je wat zeggen, Ton”….….”Ja…Ja…, nee, laat maar”….en lachend loopt hij weg alsof hij de grap nog niet helemaal heeft uitgebroed.
De spelers en staf van het tweede gaan ondertussen de bespreekkamer in voor hun wedstrijdbespreking en Ton gaat “zijn” ding doen. Kleding klaarleggen, waterflessen vullen, ballen oppompen, hoedjes en hesjes pakken voor de warming up, en ga zo maar door. Alles op zijn eigen manier en op zijn eigen tempo. Als de spelers het veld op gaan, heeft hij even de tijd voor zichzelf. Elke speler wordt op zijn eigen manier begroet. Het “buurman !!...” klinkt geregeld over het complex evenals het “hey, ouwe biggenwipper”. Zeer herkenbaar en na vele jaren al redelijk ingeburgerde termen aan de Eemweg. Maar met alle respect wordt een trainer altijd met “trainer” begroet en de voorzitter met “veurzitter”. Als de spelers het veld oplopen draait hij de kleedkamers op slot en roept de spelers nog eenmaal toe: “En zwaaien naar het publiek hè….zwaaien, zwaaien”. Een vreemdeling zou raar opkijken van dit tafereel, wij allang niet meer. Hij gaat naast de dug-out staan, of bij slecht weer erin. Veertig minuten lang observeert hij, maar zegt niks. Als de klok op 40 staat loopt hij weer terug naar de kleedkamer, draait de deur alvast open en zet de thee voor beide teams in de kleedkamer. In de 15 minuten rust is Ton weer bezig met flessen vullen. Ook voor de tweede helft moeten deze gevuld zijn. De volgende 45 minuten verlopen net zo als de eerste 45 minuten. Na afloop draait hij de kleedkamer weer voor de moegestreden spelers open. Dit gebeurd altijd op de karakteristieken manier zoals alleen Ton dat doet. Ietsje door de knieën, omdat zijn keycord net te kort is om rechtopstaand het sleutelgat te bereiken. Het keycord even van de nek afhalen zou een ander handiger vinden, maar Ton deed dit altijd op z’n Ton’s.
Spelen het 2e en 1e gelijktijdig thuis, dan wordt het hiervoor beschreven ritueel met gemak herhaalt rondom de wedstrijd van het 1e. Deurtjes open en op slot. Ries helpen met de thee binnen brengen, flessen water vullen, niets is hem te dol.
Als het voetbal; dan gedaan is, zo rond de klok van half vijf, dan is hij altijd welkom voor een biertje en een balletje bij zijn maatje Wout in de bestuurskamer. Met een flesje bier in de hand roept hij zomaar in het wilde weg :”En dat op een doordeweekse zaterdag”……Na een flesje of twee, drie vertrok hij weer naar zijn kantine. Daar is Ton toch op zijn best. Dollen met de spelers. (“Jarno, je krijgt de groeten van Tessa) of ineens luid :”Dames en heren, er mag besteld worden!!”. Als hem gevraagd werd of hij nog een biertje wilde, was steevast zijn antwoord: ”Ja, laten we dat maar eens doen”. Maar oh wee als je de tafel, waaraan jij zat, niet opgeruimd achter liet…..”Zeg, doen wij dat thuis ook?”……De twinkeling in zijn ogen werd op slag groter als hij zag dat de mannen dan met schaamte de tafel opgeruimd achter lieten. “Zo doen wij dat” waren dan zijn lachende woorden. Ondertussen liep hij met een biertje in zijn ene hand, en een spuitbus met schoonmaakmiddel in de andere hand, alvast wat tafels schoon te maken. Vond hij dat het aan het einde van de dag tijd was, dat hoorde je het ook luid en duidelijk :”Dames en heren, het is de hoogste tijd. Denk ook aan het seksleven van het barpersoneel”…….Was de kantine weer aan kant, dan sloot hij samen met Wout de keurig opgeruimde kantine af en mompelde in zichzelf: “Ik denk dat ik maar even ga Kuilen…..of Oude Enghe”. Dat hij daar vaak weer een flink gedeelte VVZ-ers tegenkwam deed hem alleen maar deugd, net als zijn maatjes van VVZ.
Onze Ton van Rossenberg, alias Klapband, is Woensdag 24 juli zeer plotseling overleden. Ton voelde zich bij VVZ’49 zeer op zijn plaats. Het werk wat hij rondom de selectie deed was vaak onzichtbaar, maar zo onbeschrijfelijk belangrijk en waardevol. Ton lag heel goed in de groep. Een groep die , als Ton voor de twintigste keer naar de schoenmaat van een Duitser vroeg, nog steeds erom moest lachen. Ton was misschien een man met een waslijst aan vrienden, maar hij had al helemaal geen vijanden en was bij iedereen binnen de club enorm geliefd.
Ton, namens de selectie durf ik te zeggen dat wij jou waanzinnig gaan missen. De zaterdag zal nooit meer hetzelfde zijn.
Dank voor het ontzorgen, dank voor het lachen…..dank voor alles. Het ga je goed!!
Namens spelers en staf van de VVZ’49 selectie.
Robert Jan Boers