Kom je op een willekeurig moment van de zaterdag op de velden van VVZ, dan is de kans groot dat je Robert Jan Boers tegenkomt. Op zo’n zaterdag verandert hij om de paar uur van gedaante. Het ene moment is hij supporter, het andere moment scheidsrechter en de voetbalzaterdag beleeft het hoogtepunt wanneer Robert Jan deel uitmaakt van de staf van het eerste elftal. O ja, ben je vrijdagavond bij VVZ, dan kan je hem zomaar zien zwoegen in het 45+team.
,,Ik heb de laatste jaren wel wat activiteiten afgebouwd”, vertelt de 55-jarige Robert Jan. ,,Ik heb ook zitting gehad in het jeugdbestuur, de toernooicommissie en ik speelde voetbal in de zaal. Toen onze zoons Kyliam en Steyn nog klein waren was ik beurtelings leider van hun team. Ik doe veel en heb veel gedaan bij VVZ. Ik vind ook alles leuk. Alleen training geven, dat lag mij niet. Ik vond het lastig om variatie in de oefenstof te brengen.”
Gelukkig getrouwd
Je zou zeggen dat een zaterdags bestaan bij VVZ, waarvan de doorbrengtijd veel meer bedraagt dan een standaard werkdag, nogal wat druk legt op de huwelijkse staat. Maar schijn bedriegt in dit geval. Robert Jan is nog altijd in de gelukkige echt verbonden met zijn Angelique (geboren Van de Hoef, ja van de groenteboer).,,Angelique geeft niet zoveel om voetbal en zij is veel aan het werk op zaterdag. Maar als het even kan komt ze kijken bij het voetbal van een van onze jongens en één keer in maand heeft ze keukendienst bij VVZ. Maar ik snap het wel hoor als ze zegt dat ze ook eens een zaterdag samen wil zijn. Gelukkig hebben we de zondag samen. We wilden laatst een weekend weg plannen, dus we keken al of 12 november iets te boeken was. Maar nee, die datum viel af. Dan is het namelijk VVZ – SEC.”
Broedertwist
Voor Robert Jan en Angelique is dat meer dan alleen de derby die sinds mensenheugenis weer op het competitieprogramma staat. Het is ook de wedstrijd van de broedertwist nu Steyn in de zomer zijn groene VVZ-tricot heeft verwisseld voor dezelfde kleur van de ‘buur’ van de Bosstraat-West. Steyn staat dus op die bewuste 12de november tegenover VVZ en dus ook tegenover broer Kyliam. Is die opmerkelijke transfer geen bittere pil voor Robert Jan, een VVZ’er in hart en nieren?,,Het kwam allemaal samen”, blikt Robert Jan terug. ,,Alemdar Kurt vroeg mij als leider van VVZ 1 en op dezelfde dag hoorde ik dat Steyn naar SEC toegaat. Ik vond het jammer maar ik begrijp hem ook wel. De oudere garde stopte en er zou een jong team komen. Als je dan de kans krijgt om met een aantal vrienden te gaan voetballen dan doe je dat. Ik gun hem alles hoor die 12e november. Als we 4-0 voorstaan mag hij van mij de 4-1 maken. Maar als het 0-0 staat en hij breekt door en Kyliam moet hem ten koste van een rode kaart stoppen…tja…ik wil wel winnen hé!”
Van Lenneplaan
Het VVZ-bloed kruipt waar het niet gaan kan bij Robert Jan. Dat groen-witte bloed begon in 1976 te stromen toen de kleine Robert Jan zich als lid meldde. ,,De keuze was eenvoudig. Wij woonden op de Van Lenneplaan 41, dus VVZ was om de hoek. Mooie jeugd gehad, zowel bij VVZ als op de Van Lenneplaan. Mijn moeder Tiny, helaas overleden in 1999, kwam regelmatig kijken. Mijn inmiddels 82-jarige vader Jan was altijd druk met klussen op de zaterdag. Hij had gewoon geen tijd. Dat heeft hij gelukkig later in kunnen halen bij zijn kleinkinderen waar hij regelmatig langs de lijn stond.”Geen hoogvlieger
Robert Jan is of bescheiden of misschien gewoon realistisch over zijn voetbalkwaliteiten. ,,Ik ben nooit een hoogvlieger geweest. Bij de E’tjes speelde ik voorin en dan scoorde ik veel, maar dat was dan in de E4. Selectievoetbal heb ik nooit gehaald. Ik heb al die jaren in de jeugd en later in de senioren met Frans Davelaar gevoetbald. Hij was keeper. Ik ging achterin spelen, back of in het centrum. In het zesde elftal speelde ik met de gebroeders Robert en Otto van As en Martin Ruttenberg. We hadden mooie rivaliteit met het vijfde elftal waar mannen als Diko Strietman en Niels de Jong voetbalden. Onderlinge wedstrijden waren echt op het scherpst van de snede. Daarom deden we nooit gelijktijdig aan het Koude Tenen Toernooi mee. Maar na afloop was het altijd gezellig napraten onder het genot van een biertje.”Fluiten
Zo is Robert Jan in de loop der jaren een echte clubman geworden. Zoals geschreven in de aanhef; op zaterdag kom je hem in allerlei gedaantes tegen. Als scheidsrechter kan hij optimaal genieten van het spelletje. ,,Het maakt mij niet uit wat ik fluit, selectie of niet-selectie. De O16-2 is een keurig beschaafd team, een genot om een wedstrijd van hun te fluiten. Ik ben geen strenge boeman. Al spelers uitleg willen kunnen ze die krijgen. Fluiten is leuk om te doen, veel meer mensen zouden die handschoen op kunnen pakken.”Thermosfles
Volgens Robert Jan zouden ouders veel meer kunnen doen voor de vereniging. ,,Vooropgesteld, de meeste ouders zijn van goede wil en leveren hun bijdrage. Maar er zijn er ook, die komen met een thermosfles koffie onder de arm, stappen de kantine niet in en gaan ervan uit dat alles maar geregeld wordt omdat ‘ze contributie betalen’. Maar zo werkt het natuurlijk niet in een vereniging. Het meeste contributiegeld gaat rechtstreeks naar de KNVB en die lampen en douches worden ook niet van de lucht betaald. Het zijn juist vrijwilligers die de club draaiende moeten houden en daar kan je er nooit genoeg van hebben. Verplicht vrijwilligerswerk doen of verhoging van contributie om je vrijwilligersverplichting af te kopen zijn geen goede ideeën. Zo kunnen mensen met geld eronder uit komen en staan er ongemotiveerde mensen achter de bar. Het gaat om betrokkenheid.”Hobby
Robert Jan ziet de toekomst van zijn club rooskleurig in. ,,Het ledenaantal loopt wat terug, maar dat is een landelijke tendens. Komt ook door corona en de concurrentie van sporten als golf, padel en tennis. In mijn tijd was tennis een elitesport, da’s allang voorbij natuurlijk. Ik ben wel benieuwd of er in Soest plaats blijft voor vier (Soesterberg uitgezonderd) voetbalclubs. De tijd zal het leren.”Voorlopig blijven we Robert Jan op de velden van VVZ tegenkomen. ,,De club is mijn hobby. Als ik op zaterdag op het veld kom dan voel ik mij thuis. De club is als een grote familie waar je iedereen kent.”
Robert Jan wijst naar het schilderij dat Eib Barbie ooit voor de club maakte. ,,Prachtig toch, dat kunstwerk. Gemaakt door een VVZ’er voor VVZ. Dat vertelt het complete verhaal over deze unieke vereniging.