• Ook bij VVZ '49 persoonlijk leed door COVID-19

    29 dec 2020 Gijs Schaap
  • Er is de laatste weken al veel geschreven over het Corona virus wat ons leven dit jaar zo overhoop gehaald heeft.

    Van voetbal, zoals we het kennen, is eigenlijk sinds begin Maart geen sprake meer van. De jeugd mag nog een beetje in kleine groepen tegen een balletje trappen, maar voor de volwassenen is er dit jaar niet veel te genieten geweest. Nagenoeg geen trainen en maar een paar voetbalweekenden met competitiewedstrijden.

    Zo ook in het dagelijks leven, de scholen waren weken dicht en via lap tops en PC’s moesten in de haast in elkaar gedraaide lessen zo goed als het ging gevolgd worden.

    En velen van ons werken al bijna een jaar thuis op een omgebouwde zolderkamer en moeten de geneugtes van het leven in de vorm van theaterbezoek, concerten, festivals missen. Geen Gildefeesten, Ambachtenmarkt en nauwelijks optredens in Cabrio.

    Maar al die zaken die ons leven wat minder mooi maakten staan in schril contrast met al het persoonlijk leed wat helaas velen van ons het afgelopen jaar mee maakten. Bijna niemand in Nederland is wat dat betreft gespaard gebleven. De één wat meer dan de ander, maar Corona heeft ons allen toch ook anders naar het leven laten kijken.

    Ergens in April/Mei kwam ik Mieke de Koning tegen in de AH. Beiden deden we een poging om snel de noodzakelijke boodschappen binnen te halen. En daar waar Mieke normaal gesproken straalt en een open vrolijke, wie-doet-mij-wat houding heeft, zag ze er nu een beetje dof en moe uit. We raakten aan de praat en al snel ging het over haar werk, waar ze als verzorgende van (dementerende) ouderen in alle hevigheid door de Corona getroffen werd. Het viel niet mee, dat straalde ze uit en vertelde ze ook. Het was zwaar, voor haar, haar collega’s, maar vooral voor de bewoners en hun familie.   

    Een paar maanden later zag ik haar weer. Tijdens de periode dat het allemaal wat beter ging. Het ging beter, ook met haar, maar je zag duidelijk dat het zijn sporen nagelaten had.

    En toen we in september weer een beetje aan het voetballen waren hoorde ik, tijdens wedstrijden van het eerste, van Silvia Schimmel soortgelijke verhalen. Ook Silvia is werkzaam in de lokale gezondheidszorg en verzorgt nogal wat ouderen met een VVZ verleden. En die hadden het, samen met degen die ze verzorgen, stuk voor stuk zwaar.

    En een paar weken later kreeg ik onvermijdelijk te horen dat er oud VVZ-ers onder de Corona en de gevolgen van Corona bezweken waren.

    Zo overleed eind oktober op 85 jarige leeftijd Pieter de Graaf. Vader van voormalig aanvoerder van het 1ste elftal Marcel de Graaf en voormalig recreatie-voetballer Rob de Graaf. Beiden zijn, toen er nog gevoetbald werd, bijna wekelijks langs de lijn bij wedstrijden van het eerste te vinden. Voetbalvader de Graaf kwam in de jaren dat Marcel in het eerste als rechtsback de hele rechterzijde bestreek ook regelmatig kijken. Iets wat velen waarschijnlijk niet eens opgemerkt zullen hebben. Niet zo verwonderlijk, aangezien het ook niet in de rustige persoonlijkheid van Pieter de Graaf lag om erg op de voorgrond te treden.

     

    In dezelfde maand is ook Gerrit Zevenboom op 88 jarige leeftijd overleden. Voetbalvader en oud bestuurslid. Vanaf seizoen ’78- 79 heeft meneer Zevenboom 3 jaar in het bestuur gezeten. Ik schrijf hier bewust meneer Zevenboom, want voor mij is hij al die jaren meneer Zevenboom geweest. Het is een oude VVZ traditie om oudere mensen/ vrijwilligers, niet bij hun voornaam te noemen, maar vol eerbied en respect meneer of mevrouw. Meneer Zevenboom staat wat dat betreft in het mooi rijtje Meneer Oskam, Meneer Mout, Mevrouw Visscher, mevrouw van de Broek en meneer Geitenbeek. Ook Meneer Zevenboom kwam door een talentvolle zoon bij VVZ. Zoon Marco doorliep de hele VVZ jeugd en kwam uiteindelijk in het eerste terecht. En die hele loopbaan werd van dichtbij gevolgd door vader Zevenboom, als leider van het jeugdelftal, jeugdvoorzitter en als bestuurslid. En het kan dan niet anders dan dat je dan uiteindelijk ook een supporter wordt. Regelmatig kwam hij kijken en tot voor kort nam zoon Marco zijn vader, toen hij het zelf niet meer kon, nog wel eens mee naar het voetballen. Hartstochtelijk meelevend. Foeterend al het niet goed ging en stevig, echt heel stevig, in de handen wrijvend als het goed ging.

    In de laatste jaren woonde meneer Zevenboom in Daelhoven meestal met een VVZ petje op het hoofd. Uit het zicht van de club, maar zeker niet vergeten. Want één man moet gedacht hebben dat als de supporter niet naar de speler kan, dat dan de speler maar naar de supporter moet gaan. Want regelmatig kwam Saddy de Koning even langs om met Meneer Zevenboom een stukje te wandelen. Praten over van alles en nog wat, en toch zeker een groot gedeelte van de tijd over het mooie in het leven, het voetbal bij VVZ’49 aan de Eemweg…

     

    Het zijn zo maar een paar voorbeelden uit een bewogen jaar. Voorbeelden zoals velen meegemaakt hebben. Van de Helden in de Zorg tot het verdriet wat Corona bij velen heeft gebracht. Maar het jaar laat ons voornamelijk zien dat de verbondenheid die we met elkaar hebben, als is het dan maar door een voetbalclub, van groot belang is.

    Ik wens u een gezond, veilig en verbonden 2021.

     

    Henk van der Pol