Afgelopen weekend nam onze O15-1 deel aan de Germany Cup in Venlo, het internationale tweedaagse jeugdvoetbaltoernooi dat al meer dan 10 jaar gedurende elke lenteperiode wordt gespeeld op inmiddels negen locaties in Duitsland. Of dus nét over de grens, in eigen land.
14 jongens meldden zich samen met trainer Albert, coach Jan-Willem en drie begeleidende ouders vrijdagavond op het grote terrein van de ´Venlosche Boys´, onder de rook van stadion De Koel van de plaatselijke profclub VVV. Tijdens de openingsceremonie presenteerden de deelnemende teams in de leeftijdsklassen Onder 9 t/m 15 zich waarna de volksliederen van België, Duitsland, Engeland en Nederland werden gespeeld.
Na dit sfeervolle en indrukwekkende voorproefje togen we richting ons hotel in Mönchengladbach op een klein halfuurtje van de club vandaan. De tweetallen werden over de kamers verdeeld op een vrijwel volledig voor ons ter beschikking gesteld gedeelte – en dat was wel zo rustig voor de andere hotelgasten. Want dat er vervolgens ´een beetje´ dollen en keten en nachtbraken door deze jonge pubers aan te pas kwam zal niemand verbazen.
Met toch redelijk wat uren nachtrust en een prima Duits ontbijtbuffet achter de kiezen zetten we op ons gemakje koers richting zonnig Venlo. Op het middagprogramma van onze groep C stonden vier korte, intense wedstrijdjes van 25 minuten, met maximaal een krap (half)uurtje rust tussendoor. In groep A en B waren 4 in plaats van 5 clubs ingedeeld, wat het totaal aantal in deze leeftijdscategorie op dertien teams bracht; 7 Nederlandse, 5 Duitse en één Engels team. Sowieso gingen wij en onze poulegenoten in totaal dit weekend dus één wedstrijd meer spelen, in vergelijking met de acht andere teams.
De eerste wedstrijd – tegen de naar later bleek directe concurrent voor de belangrijke plaats 2 in de poule – begon nog iets onwennig; het veld was vrij droog, de scheidsrechter acteerde zonder hulp van grensrechters (gedurende het hele toernooi) waardoor zijn besluitvorming anders werkte en het ´accepteren!´ en ´mondje dicht!´ nu en dan wat hoger in ons vaandel moesten komen te staan. Plus de opbouw en gedoseerde speltactiek moest wat anders, vooral vanwege de vrij korte speeltijden.
Nadat al een aantal goede kansen er helaas niet invlogen werd halverwege de wedstrijd de ban gebroken. Op eigen helft verraste Florijn, na een soort vertragende schijnbeweging, met een lange trap naar voren. Miró klutste de bal tussen twee verdedigers door op Aimar die koeltjes afrondde! Het werd steeds spannender en er moest hard worden gewerkt om de voorsprong te behouden. De grootste kansen vielen echter voor ons in de laatste zes minuten, met een bal op de paal en een grote kopkans. Loon naar werken leverde uiteindelijk de verdiende minimale eerste overwinning op.
In de tweede wedstrijd tegen één van de vier O15 teams van de plaatselijke club kregen we vrijwel direct vanaf de aftrap dé kans op de openingstreffer. Er kwamen daarna wel wat kansjes maar de verdedigend ingestelde tegenstander, die hun eerste wedstrijd met de enige goal in de allerlaatste seconde speelden, gaf amper krimp. Het leverde (te)veel onrust op, in ons spel en in ons gedrag. En de scheidsrechter bleek op sommige vlakken wél zeer scherp. Frustraties kostten ons een tijdje spelen met 10 man en überhaupt veel speeltijd, die er dus niet was. Het had niet gehoeven, maar het bleef zeer onnodig 0-0. Tijd voor de eerste ferme peptalk, waarbij de jongens elkaar ook onderling goed corrigeerden en coachten. Achteraf een cruciaal moment, want dit bleek later zijn vruchten te gaan afwerpen.
In de derde poulewedstrijd tegen de op papier zwakste tegenstander begon het meer en meer te lopen. De kansen bleven zich aandienen en een doelpunt hing in de zomerse namiddaglucht. Toch werden de zenuwen nog vrij lang op de proef gesteld. Gelukkig dook Thomas na ruim een kwartier plots in de drukte voor de goal op en brak de ban! En niet veel later was gastspeler Sil alert bij de tweede paal: van dichtbij prikte hij de bal kundig bovenin het net.
Voor het laatste pouleduel was een gelijkspel vooraf voldoende. En dat bleek tegen de uiteindelijke poulewinnaar ook het hoogst haalbare: 0-0. Achter deze zakelijke cijfers verschool zich echter misschien wel onze beste wedstrijd van de dag: geen moment was er paniek of gedoe. Zonder grote kansen te creëren maar mét veel toewijding en focus bleven we uiterst koel en gedisciplineerd spelen. Een ware teamprestatie! De eindstand van poule C zag er tenslotte als volgt uit – de twee hoogstgeeïndigde teams per poule spelen de finalerondes om de plaatsen 1 t/m 6:
´Thuisgekomen´ in Mönchengladbach konden we ons eerst even opfrissen en chillen in het hotel, om ons daarna te goed te doen aan een pastabuffet in een Italiaans restaurant verderop in de stad. Toen de buikjes vol waren werden lieten de jongens nog een aantal (eigen) VVZ-liedjes luidkeels de revue passeren. We waren gelukkig nog de enige bezoekers ín het restaurant…
Terug in het hotel hinkten de jongens op twee gedachten: gaan we weer keten of gaan we redelijk op tijd naar bed, zodat we morgen fris genoeg aan de finales kunnen beginnen. Minimaal als 6e in de stand eindigen was wel al een feit, maar de plekken 5 t/m 1 lagen natuurlijk ook nog voor het grijpen. Het werd van beide ongeveer een beetje: verstoptikkertje over vele verdiepingen (het blijven kinderen ;-)) én bijtijds allemaal in de eigen kamers.
Volgende dag, begin van de middag stonden ons op het hoofdveld de kruisfinales in groep B te wachten. De eindstand zou dan bepalen tegen wie het uit groep A mochten gaan opnemen en voor welke plek in de eindstand. En we konden meteen onze borst natmaken. Maar helaas niet nét zo groot als die van ´De Engelsen´ maken... Want onze eerste opponent uit het Zuidwestelijke Exeter was niet de minste, in ieder geval niet qua postuur! Dit regioteam (RTC), als runner-up geeïndigd in hun Junior Premier League, had vooraf al enige ontzag ingeboezemd, met name vanwege hun persoonlijke lengte, breedte en resultaten op de zaterdag. (Vragen als: “Had dit team de afslag naar het verderop gelegen O17 toernooi misschien gemist?” en: “Hebben Engelse jongens van 15 echt al een serieus baardje?” hielden de wat zenuwachtige gemoederen van de VVZ-vaders bezig.) En ze hadden nota bene ook gewoon nog eens een extra (!) volwaardige keeper meegenomen.
Toen hun peptalks en gebrul en yells vlak voor de aftrap in volume aanzwelden was het definitief gedaan met onze eigen ´koelte´: het werd David tegen Goliath. Aan de bak, weg met angst en zenuwen, focus op je eigen spel en zoveel mogelijk teruggrommen dan maar. En… dat lukte best wel aardig! Tot echt uitgespeelde doelkansen kwamen we helaas niet, maar het werd zeker ook geen rug-tegen-de-muur-schiettent voor onze goal. Natuurlijk kwamen we een paar keer goed weg, maar onze timing achterin en keeper Bram hadden hun ´cool´ en de bal snel te pakken. Maar aan de factor pech kun je vaak weinig doen: Nog voor de 10e minuut lag de bal op de penaltystip vanwege ongelukkig hands in de eigen 16.
Maar na deze tegenslag volgde een spannend en interessant kat en muisspel. Onze jongens lieten hun voetbalkwaliteiten danig spreken. En die grote tegenstander? Goh, die speelden toch eigenlijk alleen maar een wat opportunistisch kick & rush spelletje, want van enige andere lijn of samenspel was bij hun amper spraken. Bijna een heel kwartier (!) boden we prima tegenstand! Nog steeds niet met echte kansen, maar een monsterscore (zoals twee andere teams een dag eerder tegen ze opliepen) ging het niet worden. Toch waren onze dappere, Coene strijders, even door hun laatste krachten heen, waardoor in de laatste handvol minuten een uitgespeelde 2-0 en een onvervalst zondagsschot ons nog parten speelden. Maar met ´slechts´ een 3-0 uitslag waren we toch best wel trots. Dit was de -letterlijk- sterkste tegenstander waartegen onze mannen het ooit hadden opgenomen. En (bijna) alles was nog mogelijk, want er stond immers nog een andere halve finale op het programma.
En dat bleek gaandeweg een héle interessante wedstrijd te gaan worden! Want de Duitse tegenstander met de lange naam die je dus maar beter tot SGHG kon afkorten had in de tussentijd met 4-1 van Exeter verloren. Minimale winst zou dus voldoende zijn om voor de bronzen finale te gaan spelen!
Deze volgende tegenstander maakte vooraf ook indruk door de bezetting: maar liefst 18 spelers stonden op en naast het veld. En ook tussen deze ´jongens´ zaten er een paar die al minstens één groeistuip hadden doorgemaakt. Maar wij wisten inmiddels wat een David tegen een Goliath kan. En dat leverde zowaar binnen vijf minuten een strafschop om toen spits Miró in de sandwich werd genomen terwijl hij vanaf links de 16 binnendraafde. Koelbloedig prikte hij zelf vervolgens de bal strak in de linkerhoek van de keeper. Helaas konden we maar drie minuten van de snelle voorsprong genieten want de gelijkmaker lag er in.
Maar wat zij kunnen, kunnen wij ook, wat heet! Twee minuten later pakten we brutaal andermaal de voorsprong toen Thomas wederom alert opdook in de drukte bij de tweede paal! Met nog een kwartier te gaan werd het een enorm spannend tafereel. We hadden de winst weer voor het grijpen, maar wat duurde de wedstrijd nog lang... SGHG nam telkens wat meer het heft in handen terwijl bij VVZ´49 de krachten langzaam weg begonnen te vloeien. Maar we bleven alert, vooral achterin.
Mooie en goede reddingen en intercepties speelden zich voor de ogen van de supporters van de Soesters af, het werd zwaarder en feller, en het spel minder soepel net als de vermoeide spieren. Die 2-1 stond nog steeds, maar onze spelers nog amper, mede door toedoen van een stevig spelende tegenstander. En de tijd leek ook nog eens langzamer te zijn gaan tikken. Helaas was de laatste, vijfde (!) minuut van de blessuretijd net weer zo´n minuut dat uitgerekend die laatste voorzet van de tegenstander panklaar op het hoofd van een medespeler in het doelgebied en… in ons doel terechtkomt.
Wát een slijtageslag, wát waren we – op ons tandvlees – dichtbij die bronzen finale! Maar nu, nu was het zo snel mogelijk, letterlijk en figuurlijk, de wonden likken en meteen door naar een ander veld, voor de dubbele troostfinale tegen de 1. FC Mönchengladbach.
Met eigenlijk nog maar één wisselspeler en een geblesseerde keeper op de bank zetten we ons nog een keer schrap. En als die grote kans binnen twee minuten er nu meteen was ingevlogen, dan konden we het misschien wel ´even´ uitspelen. De tijd schreed langzaam voort, de namiddagzon vrat aan de energie van beide teams, sprintjes kwamen niet meer van de grond, het bleek op een paar uitspattinkjes en een knappe redding van invalkeeper Julian na, een langzame weg naar een 0-0 eindstand. Die uiterst pijnlijk wel eerder tot stand kwam door de nasleep van een zeer onbesuisde, met donkerrood bestrafte, ingreep op Sil, op een totaal (en sowieso) onnodige plek op het veld.
Nadat iedereen weer tot enige koelte was bekomen nam de scheids een verstandig besluit: affluiten en strafschoppen nemen. Het moest misschien zo zijn, want er was nog flink op getraind in de voorgaande week. Een aantal maal werd er gedurende de twee dagen al over gesproken, de volgorde, welke hoek, de aanloop… En nu ging dat dan echt gebeuren!
De tegenstander won de toss en mocht beginnen. Hun eerste twee rake strafschoppen werden feilloos beantwoord door Coen en Sieb. Maar hun derde… werd hard overgeschoten en we hadden het nu in eigen hand! Hiermee wisten achtereenvolgens Tijn en Miró wel raad, zodat het 4-4 stond en er nog één penalty te nemen was. Wellicht door de spanning en hitte bevangen floot de scheids echter af, keek iedereen elkaar wat verwonderd aan en begonnen wij wat voorzichtig te juichen; zij hadden er immers eentje gemist en wij niet. Een hulpscheids was echter nog wel scherp en corrigeerde zijn collega: er moest nog één strafschop genomen worden, door VVZ. Deze klus werd uiteraard koel geklaard door de lichtgebleseerde vlak voor tijd pas ingevallen nummer #5 van ons strafschoppennemerslijstje: Florijn. BOEM!!
Florijn schiet de winnende strafschop binnen
Moe-gestreden, met sommigen hinkelend van kramp en ander euvel, togen we voldaan meteen door naar de prijsuitreiking verderop, alwaar de oorkondes en medailles voor de 5e plaats mochten worden opgehaald!
Met onder andere een 0-0 op zaterdag tegen de uiteindelijke toernooiwinnaar, een ´acceptabel´ verlies tegen de Engelse nr. 2 en een bijna-overwinning op de nr. 3 met de veeltelangeclubnaam mogen we terugkijken op een zeer geslaagd en gezellig toernooi. We zijn dan misschien niet de grootsten, ook niet de sterksten, noch mazzelaars, maar we zijn wel wéér gegroeid!!
VVZ´49 O15-1 was gewoon de Koelste van allemaal!!
Top gedaan en bedankt voor het leuke weekend stoere mannen: Tijn, Bram, Thomas, Aimar, Mees, Corné, Izzet, Julian, Florijn, Sil, Marijn, Miró, Sieb, Coen en Albert en Jan-Willem!